به عشق شهدا

سارا جهان بی تو که مفهومی نداردمی‌ترسم این شعر همین جا کم بیاردسارا نمی‌دانی... چه حالی بودم آن روزوقتی نوشتی ابر تا ب ا ر ا ن بباردوقتی نوشتی کوهدستم تیشه‌ای شد تا داستانت را به خطی خوش نگاردسارا به شعرم گفته‌ ام: در مصرع بعد در چشم‌هایت بذر آویشن بکاردآن قدر بی بی دوستت دارد که حتی نام تو را روی عروسش می‌گذاردانگار قلبم در گسل‌های تو جا ماندوقتی که می‌خندی دلم پس لرزه داردسارا برایت شعر دم کردمبفرما! + نوشته شده در پنجشنبه سیزدهم مرداد ۱۴۰۱ ساعت 15:47 توسط شب بو  |  به عشق شهدا...

امام عشق.....امام عاشقان.....هر چه که جریان عاشورا را کنکاش میکنم‌چیزی جز عشق در خلقش نمی یابم.....و جالبتر اینجاست که تو فقط از راه قلبها وارد میشوی......مگر میشود عاشق مهربان نباشد.......اوج‌دلسوزی و مهربانی امام‌حسین را آنجایی یافتم که به یکی از صحابه امام علی در راه رفتن به کربلا درخواست بیعت و کمک خواست اما آن مرد دوچهره در ازای تقاضای امام اسب و شمشیر خود را پیشنهاد داد....امام حسین به او فرمود ما را به اسب و شمشیرت نیازی نیست اما حالا که نمیخواهی به ما کمک‌کنی تا میتوانی به دورستها برو و بگریز تا نه با ما باشی و نه برعلیه ما.....زیرا هر کس که صدای استغاثه ما رابشنود و کمک نکند خداوند او را به جهنم خواهد افکند........آن مرد سوار بر اسبش شد و به سرعت تاخت و دور شد انقدر دور شد تا صدای کارزار آنها را نشنود + نوشته شده در پنجشنبه سیزدهم مرداد ۱۴۰۱ ساعت 16:17 توسط شب بو  |  به عشق شهدا...